De wedstrijd op de Texelse - volgens sommigen de mooiste baan dit seizoen - is gewonnen door Guido Dukker. Komend uit een diep dal, bleef hij Benno Honsdrecht nipt voor. Michael Tugendhaft pakte maar weer eens de longest (de 7e keer vanaf 2016) en Edwin Ludwig de neary (de 9e keer). De strijd om de POTY lijkt te gaan tussen Edwin, Wilfred Mooij en Benno. Edwin staat met 63 punten nipt voor op Wilfred (62), maar heeft als minste - te vervangen resultaat - 10 punten waar dat voor Wilfred 8 is. Benno staat op 46 punten, maar heeft pas 4 wedstrijden meegedaan.

The valley of despair eindigt op Texel

t0 – 120 maanden: De Eindhovense is van mij. Ik speel de sterren van de hemel en met 40 punten win ik de wedstrijd. Leuk spel dat golf. Mijn handicap kruipt naar de 16 en dat is prima. Heel veel speel ik niet, ik ben dan ook nog voorzitter van ACC en dat kost tijd, maar golf is leuk! Ik win een jaar daarna ook nog Liemeer. Volgens mij was dat de laatste keer.

t0 – 24 maanden: Het gaat bergafwaarts met mijn golf. Eigenlijk al een hele tijd. Ik oefen en speel weinig en kan er daarom mee leven. Mijn handicap beweegt zich inmiddels ergens rond de 21. Andere zaken trekken mijn aandacht en prioriteit. Af en toe vind ik het gezellig en ga altijd graag mee met de clubkampioenschappen voor het plezier en gezelligheid. Het is wat het is.

t0 – 14 maanden: Ik raak werkelijk waar geen bal. Het is zo erg dat ik een matchplaywedstrijd Op Noordwijk met Jan-Willem Beuker op de twaalfde hole opgeef. Geen bal is recht, alles sla ik eruit. Meestal links en als het niet links is, rechts. Om het nog erger te maken: alles doet mij pijn, zowel tijdens als na een rondje. Mijn knie klaagt, mijn osteopaat zet mijn rug steeds recht. Ik kom thuis en zeg volledig met golf te stoppen, het is het mij niet waard. Ik ben ontzettend gefrustreerd. Bezorgd word ik geappt en gebeld door Mark en Bart. Uitgenodigd voor een rondje of een uurtje driving range. Alle excuses grijp ik aan om niet te kunnen. Toch reis ik af naar Cork. 25 jaar YGGC, dat mag en kan ik niet missen, hoewel ik niet bepaald uitkijk naar het golfgedeelte. Gebruik van een buggy maakt het fysiek dragelijk en beter, alhoewel, mijn driver trekt zich er niks van aan: de duck-hook lijkt vernoemd naar mijn achternaam. Peter van Essen biedt mij mentale golfsteun aan en verwijst mij naar een podcast. Mijn handicap stijgt naar 25, ik schaam mij voor mijn echt abominabele niveau.

t0 – 8 maanden: Ik verlies met Mark de jaarlijkse Roomies Cup van Bart en Nick, een matchplaywedstrijd foursomes en fourballs, ooit gestart nadat we met zijn vieren de Ryder Cup in Parijs bezocht hadden. Nick reikt het door hemzelf bestelde bekertje voor de derde achtereenvolgende keer aan zichzelf uit zoals alleen Nick dat kan. Au. Ik sla mijn hele korte ijzers nog wel redelijk (beetje rechts mikken) en kan zo toch een bijdrage leveren. Maar bij alle teeshots moeten we het van Mark hebben. Samen met Mark besluit ik dat het zo niet langer gaat, dat bekertje moet terug. We maken een gedetailleerd plan, alle data daarvoor wordt uiteraard door Mark aangeleverd. Statistieken en strategieën van golfprofessoren (Decade golf).

t0 – 3 maanden: De uitvoering gaat van start. Het Youtube kanaal van Porzak golf biedt houvast. Uren breng ik door achter de laptop. Mijn take-away is mijn eerste focus, die verbetert stap voor stap. Alleen al het regelmatig slaan van ballen zorgt ervoor dat mijn balgevoel weer langzaam terugkeert. Op Zeewolde haal ik 40 punten, 5 punten te weinig om de torenhoge PotY favoriet Mooij te pakken. De eerste voorzichtige verschijnselen van herstel zijn daar. Sommige ballen gaan weer rechtdoor. Bovendien stuur ik mijn medisch dossier naar handicart en berust erin dat dit voorlopig nodig is.

t0 – 1 maand: De Roomies Cup is binnen! Mijn driver duck-hook is zeker niet weg, maar mijn ijzer 5 zorgt ervoor dat ik meekan. Op hole 18 van de laatste dag slepen we het bekertje en de beloning binnen. Dat is lekker! Het gevloek en gesmijt van Nick klinkt als muziek in de oren. Het was ook echt leuk! Ik heb een nieuw doel nodig: “the road to Platja”. We trainen door en ik fix een probleem in mijn grip wat ervoor zorgt dat ook mijn drive weer tekenen van herstel vertoond.

t0: Waar anders dan op Texel is het zover, een van de mooiste golfbanen in Nederland haal ik 39 punten. Jarenlang heb ik andere leden lijstje na lijstje zien pakken. Sommigen knipperen niet eens meer met hun ogen, ze grossieren in lijstjes. Ik ben altijd benieuwd waar ze hangen, of dat ze het huis niet eens meer binnen komen. Van Rossum, Ludwig, Deenstra, Mooij. Maar nu is ie voor mij. Vóór de mannen in vorm, player of the year toppers als Honsdrecht, Ludwig en Mooij. Met als absolute hoogtepunt hole 13 par 5: 458 meter tegenwind, driver, hybrid 3, ijzer 8 in de wind op de green, goeie putt en pats: een birdie. Echt golf. Guido is back! Texel is voor mij!

Bijzondere dank aan mijn volhardende vrienden die bleven appen en bellen tijdens mijn “valley of despair”. En aan mijn flightgenoten: Benno die na een voorzichtige start weer geweldig speelde, Herman (kijk naar je vrouw) en YGGC voorzitter, Roomie en coach Mark. Wat een heerlijke dag, uitstekende uitsmijter en een select clubje liefhebbers die de Texelse op waarde weten te schatten.

Guido